slider

Description of the shiba breed

W NR 10/2012 MIESIĘCZNIKA „MÓJ PIES” zamieszczono bardzo trafne spostrzeżenie na temat ras dalekowschodnich i dlatego pozwolę sobie przytoczyć fragmenty tekstu p. P. Łukaszewskiej.

„Nachalne okazywanie uczuć. Służalczość. gadatliwość. OHYDA – podsumowują psy z Dalekiego Wschodu. Można oczywiście kogoś troszkę uszkodzić, jeżeli nam zagraża. Ale oznajmiać zamiar przetrzepania skóry napastnikowi na całą okolice? To niegodne. Powściągliwość i niezależność cechuje większość ras wschodnich. Dziwnym trafem nie są one mistrzami wyszkolenia, a przecież ich właściciele dogadują się z nimi, co więcej , cenią właśnie te cechy, które nie pozwalają na ścisłą współpracę. Dlaczego? To proste: realizują taoistyczną zasadę WU WEI, czyli działanie w harmonii z esencją wszechświata. Akceptowanie tego, że rzeczy są jakie są i korzystanie z ich naturalnych przymiotów.”


Wielkość

Wysokość w kłębie: 39,5 cm dla psów, 36,5 cm dla suk, odstępstwa o 1,5 cm w górę i w dół są dozwolone. Waga: 8 – 12 kg.

Budowa

Tułów mocnej budowy, zwarty, ogon noszony wysoko, zawinięty lub położony na plecach. Głowa dość szeroka, uszy małe, proporcjonalne, trójkątne, stojące, skierowane do przodu. Oczy małe, ciemne, lekko skośne o żywym spojrzeniu. Włos okrywowy krótki, twardy, podszerstek obfity i puszysty. Na ogonie włos nieco dłuższy.

Umaszczenie

Umaszczenie czerwone (red) w wielu odcieniach – od złotego do ciemnorudego; sezamowe; czarne podpalane (black&tan) oraz białe. Źródła japońskie podają historyczne odmiany, które miały wpływ na współczesne shiby, np. MINA – o intensywnym płomiennym umaszczeniu, MIKAWA – o nadzwyczaj gęstej sierści, SANIN – o wielkiej odwadze.

Zdrowie

Przeciętna długość życia: 12 do 14 lat. Rasa nie ma żadnych problemów zdrowotnych i szczególnych wymagań żywieniowych. Pies tej rasy jest czysty jak kot – niechętnie się brudzi i z zapałem czyści swe futro.

Charakter

Roztropny, powściągliwy, pewny siebie, kieruje się instynktem, czarujący – w japońskim stylu, odważny – jeśli potrzeba, sprytny i inteligentny, żywy, pobudliwy. Bywa nieposłuszny i przekorny. W stosunku do dzieci shiba jest dość tolerancyjny.

Warunki

Nie potrzebuje dużego ogrodu i nawet w niewielkim mieszkaniu w mieście doskonale znajdzie swoje miejsce, ale kocha ruch, stąd też trzeba pamiętać o długich spacerach i wycieczkach na łono natury.

NAJWAŻNIEJSZE CECHY SHIBY
ZAMYKAJĄ SIĘ W ASPEKTACH:

KAN’I

Elegancja, charyzmatyczny wigor, majestat
wyrażony w spojrzeniu i postawie.

RYOUSEI

Wierność, wrażliwość, oddanie,
posłuszeństwo wynikające z duchowej więzi
z człowiekiem.

SOBOKU

Pierwotna dzikość, prostota i naturalność.

Shiba

Shiba to rasa pierwotna, która rozwinęła się na wyspie Honsiu i niemal wyginęła w czasie II wojny światowej. Dzięki determinacji miłośników psów, udało się ją odtworzyć. Obecnie należy do najpopularniejszych psów w Japonii. Łatwo się uczy, choć nie zawsze tego, czego życzy sobie opiekun. Pies tej rasy jest dyskretny, schludny, nie narzuca się człowiekowi. Zadziwiająco szybko dostosowuje się do nowych warunków życia, dzięki czemu równie dobrze nadaje się do małych mieszkań i wielkich posesji z ogrodem. Najważniejsze, żeby shiba miała swój własny kawałek świata w naszym życiu. Jest psem odważnym, nie waha się zaatakować przeciwnika większego od siebie. Zwykle spokojny, zrównoważony, nie lubi nadmiernie demonstrować swoich uczuć, co nie znaczy, że nie przywiązuje się do opiekuna.

Te inteligentne psy są wielkimi indywidualistami. Człowiek musi poznać swoją shibę, aby nawiązać nić porozumienia z psem. W przeciwnym wypadku można napotkać poważne problemy w zachowaniu psa (nieposłuszeństwo, agresję i nieufność). Dobrze reaguje na dzieci pod warunkiem właściwego wychowania i socjalizacji. Potrafi być ciekawski, ma doskonałe wyczucie nastrojów właścicieli i często wykorzystuje pozytywne chwile do osiągnięcia własnych celów. Przy braku konsekwencji opiekuna staje się dominantem w rodzinie. Nie przepada za towarzystwem obcych psów. Woli własne stadko, ma silnie rozwinięty instynkt posiadania!

Niewysoki Japończyk

W tym akapicie cytuję opis Adama Janowskiego zawarty w tekście „Shiba inu. Niewysoki Japończyk”. „Wielki pies w małym opakowaniu” – tak często mawia się o shibach, i rzeczywiście psy te czasami jakby zapominały o swych rozmiarach i zachowują się niczym akita-inu, największe z japońskich szpiców. Pieszczoty z swym właścicielem shiba lubi ogromnie, ale w żadnym wypadku nie jest to piesek kanapowy.

Zabawy z psami w „shibim” wykonaniu bywają głośne i dość nieopanowane, sprawiające nawet groźne wrażenie, a do zabaw ze swoim panem shiba jest gotów prawie zawsze, przy czym im bardziej są to zabawy siłowe, tym lepiej. Z drugiej strony niewiele osób odważy się wejść do domu czy na teren pilnowany przez groźnie szczekającego shibę…

Shiba – charakter

Shiba jest psem dość nieufnym i bardzo pamiętliwym – nieprzyjemne doświadczenia zapamiętuje na bardzo długo. Mnóstwo cierpliwości i wiele starań wymagać będzie od przewodnika pies, który miał złe doświadczenia – bardzo trudno będzie mu je zapomnieć, jeszcze trudniej będzie oduczyć go od złych nawyków. Czynnikiem stresującym w przeszłości mogło być w zasadzie wszystko i wiele wysiłku trzeba będzie włożyć w odgadnięcie, co w zasadzie „zamyka

klapki w mózgu” shiby. Na dodatek psy te w szczenięctwie są nie dość, że nieufne, to jeszcze dość strachliwe, a fałszywe skojarzenia – następstwa przestrachu wywołanego np. krzykiem obcych dzieci, strzałem z tłumiku przejeżdżającego samochodu czy sylwestrowymi fajerwerkami potrafią utrzymywać się niezmiernie długo. Są przy tym bardzo samodzielne i w dojrzałym wieku dość stanowcze.

Zdrowie

Przeciętny shiba jest zdrowym, odpornym psem, który z usług weterynarza musi korzystać w zasadzie tylko z okazji dorocznych szczepień. Nie jest też wymagający pod względem karmy (podobnie jak większość szpiców i prawie wszystkie psy Północy). Znakiem naszych czasów są wszelkiego rodzaju alergie pokarmowe czy środowiskowe, które nie ominęły i naszej wspaniałej rasy. Ważne jest prawidłowe żywienie i obserwacja psa, aby dostrzec pierwsze

symptomy i odpowiednio wcześnie zareagować. W USA pojawiło się wiele przypadków shib z jaskrą. Jest to choroba nieprzyjemna dla zwierzęcia, wiążąca się z bólem i koniecznością usunięcia gałki ocznej. Sporadycznie występuje niedoczynność tarczycy, spowodowana niedoborem jodu w naszych warunkach klimatycznych. Dysplazje stawów i zwichnięcia rzepki występują rzadko.

Słowo shiba pochodzi z okolic Nagano i oznacza „mały”, inu w całej Japonii to „pies”, stąd shiba inu to mały pies. Jednocześnie jednak słowo „shiba” oznacza „poszycie, listowie, krzewy” i w takim wypadku nazwę shiba-inu należałoby tłumaczyć jako „pies do polowań w zagajnikach”. Shiba to także kolor jesiennych liści, wyrażony w pięknych odcieniach szaty. Shiba inu jest najmniejszym z przedstawicieli japońskich szpiców, a, jeśli wierzyć wykopaliskom, jednocześnie wywodzi się od najstarszych z nich – znaleziono pochodzące z epoki Jomon (trwającej od ok.4000 p.n.e. do 3 stulecia przed Chrystusem) szkielety odpowiadające dokładnie wzorcom dzisiejszych shib.

O historii rasy

Tradycyjnie już shiba były psami rodzinnymi, trzymanymi w domostwach, a zarazem doskonałymi psami stróżującymi i myśliwskimi na drobną zwierzynę . Jednocześnie zdarzało się używanie ich do polowań na niedźwiedzie, choć częściej przychodziło im zmierzyć się z pomieszkującymi w stajniach czy stodołach gryzoniami… Wszystkie shiba pochodzą z górzystych terenów Japonii, gdzie panują ostre zimy. To widać także i po sierści shiby – króciuteńki, delikatny i miękki podszerstek, który chroni przed zimnem i mocny, prosty, stojący włos okrywowy, który nie przepuszcza wilgoci. Dzisiejsze shiby powstały przez staranny dobór i połączenia rozmaitych linii niewielkich psów Japonii. W tworzeniu współczesnego shiby szczególnie zasłużone są trzy pierwotne rasy niewielkich psów cesarstwa Japonii. Pierwszą z nich jest – a właściwie był – Sin’in Shiba, występujący w prefekturach Shimane i Tottori. Mając od 40 do 50 centymetrów w kłębie był on zdecydowanie wyższy niż dzisiejszy wzorcowy shiba. Jego kolor to przyprószony czarny, na którym nie było – nieodzownych wedle wzorca – białych oznak, niezbędnych u shiby maści black & tan. Wyrazisty przełom czołowy (stop) dzisiejszego shiby jest charakterystycznym dziedzictwem po Sin’in Shibie. Drugą starą rasą, która wpłynęła na ukształtowanie się współczesnego shiby był Mino Shiba. Był niewielki (36,5 do 39,5 cm w kłębie) i ogniście rudy. Psy te najczęściej można było napotkać w prefekturze Gifu.

Miały one śliczne, trójkątne, ciemnobrązowe oczy dzisiejszego shiby. Inną cechą charakterystyczną tych psów był prosty opuszczony ogon ( zwany sashi-o), zupełnie niepodobny do zawiniętego nad grzbietem ogona shiby. Trzecią starą rasą, która miała swój udział w powstaniu shiby jest Shinshu Shiba, pochodzący z terenów prefektur Nagano i pochodzący od jeszcze starszej rasy zwanej Mikawa Shiba. Były to niewielkie i zazwyczaj rude psy o grubym, mocnym włosie okrywowym i delikatnym, miękkim podszerstku, i to skręconym w obwarzanek ogonie. Tworzenie rasy trwało od początku lat dwudziestych, zresztą pod patronatem dworu mikada, który życzliwie popierał tworzenie „nowych staro japońskich ras psów”. Pierwszy shiba w Japonii wpisany został do ksiąg rodowodowych 1 października 1932 roku, ale wzorzec shiba inu został ustalony dopiero 15 września 1934 roku. Po drugiej wojnie światowej shiba był na najlepszej drodze do całkowitego wyginięcia. Powołane ad hoc towarzystwo do ochrony rasy rozpoczęło planową hodowlę od raptem 20 rozmaitych (i nie całkiem wyrównanych w typie) przedstawicieli rasy, zebranych z całej Japonii. Dopiero od tej chwili można mówić o powstaniu shiby takiego, jakim znamy go dzisiaj – i który do dziś jest w praktyce rasą nie do końca wyrównaną.

Wychowanie

Shiba jest zdecydowanie psem wrażliwym psychicznie, przy szkoleniu którego rzadko trzeba uciekać się choćby do podniesienia głosu, a jakiekolwiek formy przymusu fizycznego – kolczatka, uderzenie smyczą czy temu podobne – w zasadzie wykluczają osiągnięcie jakichkolwiek pozytywnych efektów. Z drugiej strony wychowanie shiby powinno być szczególnie konsekwentne – jest to sympatyczny, inteligentny, chętny do współpracy pies o nieco lisim wyglądzie,

znamionującym spokój i pewność siebie, wyposażony w sporą porcję odwagi, ale zarazem w dużą pewność siebie połączoną z niezależnością i skłonnościami do samowoli. Potrafi to być iście piorunująca mieszanka i jedynie bardzo konsekwentne, choć pełne miłości i pozbawione elementów przymusu wychowanie może dać właścicielowi shiby pełnię przyjemności z posiadania tak efektownego i niecodziennego przyjaciela.

Shiba – to nie jest pies dla każdego

Shiba jest zdecydowanie psem wrażliwym psychicznie, przy szkoleniu którego rzadko trzeba uciekać się choćby do podniesienia głosu, a jakiekolwiek formy przymusu fizycznego – kolczatka, uderzenie smyczą czy temu podobne – w zasadzie wykluczają osiągnięcie jakichkolwiek pozytywnych efektów. Z drugiej strony wychowanie shiby powinno być szczególnie konsekwentne – jest to sympatyczny, inteligentny, chętny do współpracy pies o nieco lisim wyglądzie,

znamionującym spokój i pewność siebie, wyposażony w sporą porcję odwagi, ale zarazem w dużą pewność siebie połączoną z niezależnością i skłonnościami do samowoli. Potrafi to być iście piorunująca mieszanka i jedynie bardzo konsekwentne, choć pełne miłości i pozbawione elementów przymusu wychowanie może dać właścicielowi shiby pełnię przyjemności z posiadania tak efektownego i niecodziennego przyjaciela.