Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych. Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba, był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; [shiba] używana była tam do polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia. Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery, polowania stały się w Japonii formą sportu.

Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością, której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby. Rozpoczął się poważny program ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r. W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”. Następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała się znakomitą rasą, jaką znamy dziś.

OKOLICA TWARZOCZASZKI
Nos: pożądany czarnego koloru. Grzbiet nosa prosty.
Kufa: umiarkowanie gruba, zwężająca się.
Wargi: przylegające.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy.

Policzki: dobrze wykształcone. Oczy: trójkątne, nie za małe, ciemnobrązowego koloru, zewnętrzne kąciki oczu delikatnie skierowane ku górze.
Uszy: stosunkowo małe, trójkątne, nieco pochylone do przodu, pewnie stojące.

KOŃCZYNY PRZEDNIE
Widziane z przodu: przednie kończyny proste.
Łopatki: łopatka umiarkowanie ukośna.
Łokcie: przylegające.
Śródręcze: lekko ukośne
ŁAPY
Palce zwarte i dobrze wysklepione. Opuszki grube i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.

KOŃCZYNY TYLNE
Uda: dobrze rozwinięte.
Podudzia: dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe: grube i mocne.
ŁAPY
Palce zwarte i dobrze wysklepione. Opuszki grube i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.

WŁOS
Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; włos na ogonie nieco dłuższy i odstający.
MAŚĆ
Czerwona, czarna podpalana, sezamowa, czarna sezamowa, czerwona sezamowa.

Definicja koloru sezamowego
• Sezamowy: równomierne połączenie białych i czarnych włosów.
• Czarny sezamowy: przewaga czarnych włosów nad białymi.
• Czerwony sezamowy: rude tło, połączone z czarnymi włosami.
Wszystkie wspomniane wyżej kolory muszą mieć „urajiro”.„Urajiro” to biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, brzuchu i spodniej części ogona oraz wewnętrznej stronie kończyn.

Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

• Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy.
• Lekki iprzodozgryz lub tyłozgryz.
• Liczne braki w uzębieniu.
• Płochliwość.
• Umaszczenie pinto

• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Znaczący przodozgryz lub tyłozgryz
• Nie stojące uszy.
• Wiszący lub krótki ogon.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga! Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.